Zespół stojący za Keanu nie ogranicza się do satyrycznych i / lub rozrywkowych filmów kryminalnych / gangsterskich, ponieważ film (jak wiele szkiców Key and Peele) wyraźnie odnosi się do wielu popularnych hollywoodzkich filmów - i tak, Keanu zawiera żart o pewnym aktor kręci się wokół tego, kto mógł nawet zainspirować imię kociaka o tym samym imieniu. Znaczna część humoru filmu (który osiąga swój cel i jest w ogóle nieobecny) porusza się tam iz powrotem między dwoma partiami; jednak jeśli chodzi o reżyserię, Atencio nadal ciężko pracuje, aby zapewnić, że zabawne montaże i/lub komedie wizualne są wystarczająco zintegrowane z procesem. To z kolei pozwala Keanu poczuć się jak w kinie, a nie tylko jako zbiór scen
Key i Peele, jak można się spodziewać, są główną atrakcją Keanu, podobnie jak urocza tytułowa postać (w tej roli aż siedem różnych kotów). Podobnie jak w przypadku bohaterów poprzednich pojazdów napędzanych komiksami, w filmie istnieją oczywiste podobieństwa między niechlujnymi (i mlecznymi) postaciami, Clarence i Rell, a prawdziwymi postaciami społecznymi Key i Peele. Ani Clarence, ani Rell nie mają szczególnie bogatego ani znaczącego ciągu w Keanu, ale wypróbowana i prawdziwa chemia między parą (w połączeniu z autorefleksyjną naturą ich ról) ułatwia zakorzenienie się korzeni Key i Peele na ekranie. bo są zdezorientowani nawet z jednego komicznego wypadku do drugiego.Fakt, że Key i Peele grają nieznośnie cichego, nielokalnego przestępcę (znanego również jako Smoke and Oil Dresden), którego działania mobilizują plan Keanu,
Wspierające postacie Keanu, takie jak Key i Peele, zwykle prezentują solidne występy i sprawiają, że bajki są urocze. W skład ekipy wchodzą Tiffany Haddish (The Carmichael Show) jako „Hi-C”, Jason Mitchell (Outta Compton) jako „Bud”, sąsiedzi Jamara Malachi (Underbelly Blues) jako „Stitches” i Method Man jako „Cheddar” – których imiona są ci, którzy jeszcze nie wiedzą, ukłon w stronę postaci, Melvin„ Cheese ”Wagstaff na drucie. Były aktor SNL (i gwiazda The Last Man on Earth), jako zabawna mała rola dla Willa Forte, a Rell nie jest tak przerażającym handlarzem ziołami, Hulka, jak niektórzy inni imienniki, którzy pojawiają się po drodze.
Keanu może być wspaniałym, chwytliwym, pełnometrażowym Key and Peele, ale jest to także zabawna i tematycznie ułożona akcja / parodia komediowa. Dla tych, którzy są oddanymi fanami byłych komików z serialu Comedy Central Key i Peele, musicie uzyskać dodatkową milę od Keanu, ponieważ ten ostatni reprezentuje mniej więcej tę samą markę, aby uruchomić pełnometrażowy film – ale jeszcze do czasu ostateczny napis zaczyna się toczyć, nie zabraknie gazu. Chociaż Keanu ma bezpośrednie ukłony w stronę wielu słynnych szkiców Key and Peele, jest to jednak dobry punkt wyjścia dla każdego, kto jest mniej zaznajomiony z tym programem telewizyjnym, ale chce wiedzieć, czy Key i Peele mają filiżankę herbaty w swoim humorze. Jest prawdopodobne, że przyszłe filmy prowadzone przez Key and Peele przyniosą malejące zyski,
Jim Henson i jego marionetki wywarli trwały i niezaprzeczalny wpływ na przemysł rozrywkowy. Od telewizji dla dzieci, takich jak Ulica Sezamkowa i Muppet Show, po mroczniejsze programy, takie jak Dark Crystal i Labyrinth, pokolenia młodych widzów dorastały oglądając lalki w stylu Hensona i treści stworzone przez człowieka. Jego spuścizna jest kontynuowana przy Ulicy Sezamkowej i innych filmach Muppeta, a teraz żyje z filmem fabularnym The Happytime Murders., dla dorosłego komika, który zbiera kawałki Hensona. Happytime Murders wydobywa wszystkie komedie z lalek R-Rated i typowy szkic Melissy McCarthy,
Happytime Murders śledzi byłego detektywa policyjnego i pierwszego artysty marionetek - Phila Phillipsa (Bill Barretta), który pracuje jako prywatny detektyw w Los Angeles w Kalifornii. Podczas badania groźby wymuszenia Phil nie udaje się na miejscu morderstwa. Wkrótce potem jego własny brat, Larry Shenanigans (Victor Yerrid), zostaje zamordowany, a Phil łączy, że zabójca bierze na cel członków programu telewizyjnego The Happytime Gang w latach 80-tych. Aby rozwiązać sprawę, Phil musi współpracować ze swoją byłą partnerką, detektyw Connie Edwards (Melissa McCarthy), ale oboje nie spotkali się, gdy Phil wstydliwie opuścił klasę 12 lat wcześniej.
Jednak gdy kilka postaci z The Happytime Gang zostaje zamordowanych, Phil i Connie postanawiają współpracować. Niestety, była dziewczyna Phila, Jenny (Elizabeth Banks), jest następna na liście i jest zdeterminowana, aby ją chronić. Gdy Phil i Connie zbliżają się do odkrycia seryjnego mordercy odpowiedzialnego za morderstwa, zagłębiają się w świat uzależnienia od cukru, będąc jednocześnie zmuszeni do konfrontacji z realiami świata, w którym kukiełki są obywatelami drugiej kategorii w stosunku do ludzi. . Dochodzenie pogarsza się, gdy agent FBI Campbell (Joel McHale) zaczyna interweniować, a Phil i Connie potrzebują wszelkiej pomocy - w tym sekretarki Phila, Bubbles (Maya Rudolph). Zobaczymy, czy będą w stanie rozwiązać morderstwa Happytime, zanim będzie za późno.
Logistyka filmu, reżyser syna Jima Hensona, Briana Hensona (Opowieść wigilijna Muppet), to duża zaleta posiadania reżysera, który zna się na lalkarstwa. Morderstwa w szczęśliwym czasie są w dużej mierze skuteczne w przedstawianiu marionetek z jego świata jako czujących istot – nawet jeśli rzeczywiste szczegóły mitologii nie zgadzają się z śledztwem. Jasne jest jednak, że The Happytime Murders chciał przedstawić wersję LA, w której ludzie i lalki żyją obok siebie, a świat prawdopodobnie ożyje dzięki pracy Hensona i lalkarstwu filmu. Todd Berger (Kung Fu Panda: Sekrety mistrzów, to jest katastrofa), ale pozostawia w skrypcie pragnienie opowieści o Burger i Dee Austin Robertson (Zabijam kwiaty, by uratować świat) (Kill Fu Panda: Zabijam kwiaty, by uratować świat) ).
Podczas gdy historia Happytime Murders jest skonstruowana jako klasyczna kryminalistyczna zagadka noir, uzupełniona głośną rozmową Phila o wydarzeniach z filmu, film jest dość powszechny, jeśli chodzi o śledztwo w sprawie przestępstw. Osiąga każde zwykłe tempo tajemnicy morderstwa, a nawet trzeci akt jest na tyle przewidywalny, że wygląda mniej zaskakująco, a bardziej jak kolejna historia do sprawdzenia. Morderstwa „szczęśliwe” próbują również niezręcznie wykorzystać swój wypełniony lalkami świat jako metaforę klasycyzmu, rasizmu i seksizmu we współczesnej Ameryce, ponieważ lalki są prześladowane, a nadużywane żarty sprawiają, że stają się nudne. Jednak wątki te nie są tak naprawdę rozwinięte i są w dużej mierze zapomniane, gdy tylko historia tajemnicy morderstwa zostanie uruchomiona. Zamiast, pozycjonowanie marionetek jako konkurencji było historycznie bardziej obraźliwe i śmieszne w prześladowaniach niż inteligentny komentarz społeczny. The Happytime Murders wyraźnie chce, aby publiczność w to uwierzyła.
Być może najbardziej udanym aspektem filmu jest dziwne połączenie Barretty Phil i Connie McCarthy'ego. Ich dynamika dobrze współgra z krótkimi momentami śmieszniejszego filmu, ale jest to mocno przygnębione przez The Happytime Murders, a naleganie na najśmieszniejszy żart jest jedną z marionetek w centrum antyków klasy R - przeklinanie, robienie narkotyków, morderstwo lub seks - i zwykły kij McCarthy'ego. Krzyczy szybko, bierze udział w niektórych wybrykach z oceną R, a wiele żartów dotyczy tego, jak wygląda mężczyzna. (A co z filmami McCarthy'ego, które zawsze żartują, że wygląda jak mężczyzna?) Oprócz McCarthy'ego i Barretty, bohaterowie wciąż mają mocne strzelanki. Zarówno Elizabeth Banks, jak i Maya Rudolph czują się tak poważni i radośni, jakby byli w innym filmie, choć mają znacznie mniejsze role, ich występy to Jenny i Bubbles. Ponadto, jak wspomniano wcześniej, kukiełki w doskonały sposób ożywiają każdą postać kukiełkową w The Happytime Murders.
Wreszcie, The Happytime Murders wygląda na to, że ktoś włamał się do żartu: „A co, jeśli zrobimy film o mupecie klasy R?”. stamtąd powstała cała historia, scenariusz i postacie. Przez cały film bohaterowie są umieszczeni w różnych sytuacjach, które byłyby niegrzeczne lub brutalne, gdyby były przedstawiane z ludźmi, ale miały być zabawne tylko dlatego, że są przedstawiane z lalkami. W uznaniu filmu zwiastuny Happytime Murders wydawały się być dokładnie tym, czego można się spodziewać po tajemnicy morderstwa marionetek. Więc morderstwa Happytime prawdopodobnie będą oczekiwać dokładnie tego, czego oczekują filmowcy na podstawie zwiastunów filmowych, ale oznacza to również, że film nie próbuje zrobić czegoś naprawdę rewolucyjnego nowego – być może poza techniczną wiedzą dotyczącą wstawiania lalek do pracy. na życie.
W związku z tym dla osób zainteresowanych zapowiedziami The Happytime Murders lub koncepcją komedii lalkowej z oceną R, półtoragodzinny czas trwania filmu może być całkiem zabawny. Lub dla humorystycznych fanów McCarthy'ego, przynosi wiele komedii, których widzowie mogą się po nim spodziewać na podstawie filmów zrealizowanych w ciągu ostatniej dekady. Jednak Happytime Murders ma niewiele więcej do zaoferowania, więc każdy, kto nie jest jeszcze zainteresowany oglądaniem filmu, doskonale przegapi tę późną letnią premierę. Jim Henson może i zyskał trwałe dziedzictwo w Hollywood, ale The Happytime Murders to bardziej zapominalskie wydanie wydawnictw The Jim Henson Company.
W Człowieku dostawy Kena Scotta Vince Vaughn gra nieodpowiedzialnego kierowcę ciężarówki Davida Wozniaka – naiwnego, ryzykownego, czarnego owcę swojej rodziny. Po piramidzie finansowej David zdaje sobie sprawę, że jego dziewczyna Emma (Cobie Smulders) jest nie tylko w ciąży, ale także znajduje się w centrum głośnych procesów o prywatność. Dwadzieścia lat temu David regularnie przekazywał (w zamian za gotówkę) klinice płodności pod pseudonimem „Starbuck” – która z kolei nieproporcjonalnie rozprowadzała jego „super” spermę setkom kobiet. W rezultacie David dowiaduje się, że jego wyprawy do banku nasienia zaowocowały 533 dziećmi, które podzielają jego DNA – 142 z nich przystąpiło do pozwu zbiorowego, aby odkryć prawdziwą tożsamość Starbucka.
Zaciekawiony David potajemnie spotyka swoje biologiczne dzieci i nawiązuje kontakty z różnorodnymi młodymi ludźmi, odkrywając ich talenty i próbując pomóc w stawianiu czoła wyzwaniom. Jednak biorąc pod uwagę trend w sporach sądowych w wiadomościach kablowych, David musi zdecydować, czy ujawnić się i wziąć aktywną rolę w życiu „Starbuck Kids”, czy skupić się wyłącznie na swojej „prawdziwej” rodzinie.
Reżyser: Ken Scott reżyseruje Delivery Man, hollywoodzkiego nowicjusza w kanadyjskiej komedii Starbuck z 2011 roku, którą Scott również wyreżyserował. Jak w przypadku każdego odrodzenia, między tymi dwoma filmami są niewielkie różnice, ale nawet z tym samym reżyserem, Delivery Man jest zaskakująco bliskim odtworzeniem tej samej historii - tym razem z amerykańską gwiazdą i Nowym Jorkiem. Dlatego dla każdego, kto lubił Starbuck (który zdobył nagrodę TIFF People’s Choice Award 2011), Delivery Man jest prawdopodobnie bezwstydną hollywoodzką adaptacją najlepszego filmu niezależnego. Niemniej jednak główne założenie jest dojrzałe w postaci komedii i emocji, pojawiły się również innowacje Bollywood i francuskiego Starbucka, a Scott w swoim (drugim) wysiłku utrzymuje solidną równowagę między humorem a dramatem. Dlatego ci filmowcy, którzy jeszcze nie doświadczyli historii Starbucka
Na pozór potencjalni widzowie mogą przekazać przekaz jako oficjalną komedię Vince'a Vaughna, w której aktor przechodzi przez swojego zwykłego, kiepskiego ludzkiego chłopca w twarz dorosłego mężczyzny (patrz Praktyka, Dylemat i Intruzi ślubów). Ponieważ jednak David ukrywa swoje biologiczne dzieci, film zawiera bardzo poważne elementy fabuły, które sprawiają, że bohater (a później Vaughn) traktuje całą sytuację poważnie.
Wciąż zdarzają się śmieszne dowcipy, ale amerykańska publiczność prawdopodobnie będzie zaskoczona liczbą szczerych momentów oferowanych przez Dostawcę. Niewiele z nich jest tak głębokich, jak mógłby sobie wyobrazić Scott, głównie dlatego, że Vaughn po prostu nie ma wyboru, by sprzedać różne głębsze idee przedstawione w historii, ale dramatyczne sceny też nie są jednomyślne. Dostawca faktycznie próbuje uzyskać petycję w sprawie rodziny i ojcostwa – co oznacza, że nawet jeśli zaginął, materiał już przewyższył zwykłą komedię.
Jak wspomniano, Vaughn nie robi nic nowego w Delivery Man. Ogólnie rzecz biorąc, David jest komiczną fuzją przywództwa innego ludzkiego dziecka w komiksie — bezcelowego, egocentrycznego i słabego faceta, który jest zmuszony dorosnąć w wyniku obecnej sytuacji. Biorąc pod uwagę jego zasługi, Vaughn przekazuje film w kilku spotkaniach, które stanowią podstawę znaczącego dramatu emocjonalnego, ale inne momenty są mniej udane, ponieważ aktor odgrywa szczególnie wrażliwe sceny z entuzjazmem i nadmiernym entuzjazmem.
Niemniej jednak Vaughna otacza atrakcyjna młoda grupa, która tworzy cztery najbardziej rzucające się w oczy twarze wielu następców Starkbucka, mianowicie David Patten jako muzyk Central Parku, Adam (i organizator procesów sądowych Starbuck), Adam Chanler-Berat jako filozoficznie zagubiony . chłopiec Viggo, Britt Robertson jako uzależniony uzdrowiciel Kristen i Jack Reynor jako aspirujący aktor Josha. Jeśli Vaughn zawiedzie, entuzjastyczne, wspierające postacie są po to, aby go wesprzeć - z uroczym i możliwym do utożsamienia portretem młodych dorosłych szukających akceptacji i rodziny.
Szereg solidnych wykonawców pomaga zamknąć historię Delivery Man – w tym ulubieniec fanów Chris Pratt (wkrótce dowodzący strażnikami w Marvel Galaxy), najlepszy przyjaciel Davida i adwokat Bretta. Wyczucie czasu i niedoceniane podejście Pratta do postaci skutkuje największym śmiechem w filmie – zapewniając, że rozrywka zapewnia wystarczającą ilość rozrywki dla widzów, którzy mogą zostać zalani poważnym dramatem filmu Scotta. Colbie Smulders (How I Met Your Mother) jest tak samo skuteczna jak Emma, ciężarna dziewczyna Davida, ale nie dostaje wielu zadań. Pomimo swojej roli w większej historii, Emma służy głównie jako motywator dla Davida i działa jako powód do dorastania w fabule, kiedy Scott musiał pokazać drugą stronę swojego głównego bohatera - bez
Mimo to trudno winić Scotta za skupienie się na intrydze Delivery Man na Davidzie i jego dużej rodzinie biologicznych dzieci. Dzięki tym wysiłkom jesteśmy w stanie przepakować inteligentne ustawienie Starbuck dla szerszej publiczności. Kilka wątków telekomunikacyjnych nie działa i trudno nie zauważyć, że jest to nieco przesiąknięta wersja unikalnego oryginału, ale fajnie jest patrzeć, jak połączone ze sobą elementy wchodzą w interakcję. Filmowcy szukający dramatu Vince'a Vaughna The Wedding Crashers lub Old School, śmiejąc się krwawym głosem, są trochę narażeni na to, że Delivery Man zawiera produkcje komediowe; dla innych jednak umiejętne połączenie humoru i dramatu nie powinno być problemem dla najbardziej zabawnych (a nawet piękniejszych)
Oprócz adaptacji japońskiej mangi napisanej przez Hiroaki Samurę (po raz pierwszy wydanej w 1993 roku), Immortal Blade jest setnym filmem Takashiego Miike w reżyserii. Jak można się spodziewać po kultowych japońskich filmowcach odpowiedzialnych za takie filmy jak Audition, Ichi The Killer i 13 Assassins, Immortal Blade to niezwykle brutalna i stylowa praktyka opowiadania historii w tym gatunku; co myli archetypy gatunku samurajów z tropikami powszechnie spotykanymi w komiksach wschodnich i zachodnich. Wynik końcowego filmu niekoniecznie reprezentuje Miike'a najlepiej, ale dowodzi, że niezwykle płodny gawędziarz nie stracił jeszcze kroku. Ostrze Nieśmiertelnego nie ma głębi w pogoni za narracją odkupienia, ale zapewnia dobrą (i bardzo krwawą) zabawę z piżmaka w zręcznych rękach Miike.
Manji (Takuya Kimura) jest znanym samurajem, na którego można rzucić klątwę, aby wyleczyć wszystkie rany – zasadniczo uwieczniając go po starożytnym stworzeniu znanym jako Yaobikuni (Yôko Yamamoto), po legendarnej bitwie, która jest prawie kosztem życia Manjiego. Około pięćdziesiąt lat później młoda dziewczyna o imieniu Rann Asano (Hana Sugisaki) odwiedza Manjiego, który chce zemścić się na mistrzowskich mieczach znanych jako Ittō-ryū - zwłaszcza na ich przywódcy, Kagehisie Anotsu (Sōta Fukushi). ), który zabił ojca Rin w walce i skazał jego matkę na jeszcze mroczniejszy los.
Podczas gdy Manji początkowo nie interesuje się pomaganiem Rinowi, ostatecznie bierze go pod swoje skrzydła i pomaga mu w pociągu, a także w bitwie klanu szermierzy Kagehisa. Jednak Ittō-ryū nie są zwykłymi wojownikami, a Manji szybko zdaje sobie sprawę, że sama jego wyjątkowa siła nie wystarczy, by ich pokonać. Dlatego zadaniem samotnego wojownika jest zaakceptowanie swojego nowego celu w życiu, jednocześnie starając się naprawić przerażające wydarzenia, które postawiły go na ścieżce ciemności, wszystkie te lata temu.
Jak wspomniałem wcześniej, Immortal Blade to klasyczna samurajska przygodówka, ale także komiksowa fantasy. Zaadaptowany scenariusz Tetsuyi Oishi, który napisał również adaptację japońskiego filmu akcji na żywo Death Note, wiernie ulepsza swój materiał źródłowy mangi jako solidną, choć przewidywalną, trójkolorową historię odkupienia dla postaci Manji. „Nieśmiertelny” wojownik i jego podróż może nie przypominać rosomaka Hugh Jackmana i jego własnych wysiłków na rzecz odkupienia w tegorocznym Loganie; od cech wspólnych głównych bohaterów (niesamowici samoleczący się wojownicy o niesamowitych zdolnościach samoleczenia) po fakt, że oba filmy łączą swoich antybohaterów z figuratywną lub półdosłowną młodą córką. Nieśmiertelnemu Ostrze brakuje tematycznej i narracyjnej zawartości Logana, ale dotyka jej śmiercią,
Na początek miałem bardzo małe oczekiwania co do The Rundown, z udziałem „The Rock” (prawdziwe nazwisko: Dwayne Douglas Johnson). Gra Becka, który jest „ekspertem od aporterów”, którego nikt się nie boi, ale którego pociąga broń i który chce wycofać się ze strajku, by otworzyć restaurację.
Jedną z pierwszych rzeczy, które zauważyłem, był bardzo krótki epizod Arnolda Schwarzennegera, z przerażającym postem, w którym bohater akcji przekazuje pochodnię Johnsonowi. Następną rzeczą, która mnie zaskoczyła, było to, jak niska była wydajność Johnsona… z pewnością nie była zniuansowana, ale spodziewałem się żywej prezentacji w stylu WWF. Zamiast tego w spokojny, cichy i groźny sposób „chodź cicho i noś duży kij”. Oczywiście w ciągu kilku minut dochodzi do wielkiej walki i powiem ci, że ten film jest doskonały. Jedne z najfajniejszych, najbardziej zapisanych rzeczy, jakie ostatnio widziałem.
Nie, Enchanted zwykle nie jest filmem, który oglądamy tutaj na Screen Rant, ale wiesz co? To świetny, zabawny film, a jeśli możesz „macho” odłożyć na bok swój testosteron tak bardzo, jak to możliwe, prawdopodobnie będzie ci się podobał. :-)
To znaczy, kto z nas nigdy nie widział przynajmniej niektórych filmów animowanych Disneya, gdy byli dziećmi? Zabawa filmu polega na obserwowaniu, jak udaje się dobrze bawić w filmach Disneya i niesamowitym fakcie, jak zrobili to bez najmniejszego entuzjazmu.
Enchanted otwiera tradycyjny dwuwymiarowy serial animowany, który pasuje do wielu starych filmów Disneya: Śliczna młoda dziewczyna śpiewa i tańczy z grupą leśnych stworzeń, z których każde pomaga jej zbudować Księcia Czarującego manekina. Właściwy książę słyszy śpiew, rusza do niego i po kilku minutach decyduje, że są zakochani i przygotowują się do małżeństwa.
Oczywiście jest zła macocha, która nie chce, by książę poślubił naszą bohaterkę, Giselle. Giselle zostaje przeniesiona do prawdziwego świata po wyciśnięciu studni na Times Square w stanie Nowy Jork. Zbyt irytujące, jego radosne zachowanie jest bardzo nieodpowiednie w Nowym Jorku, jak dobrze myślisz. Nie wie, dokąd idzie, a gra go cyniczny prawnik od rozwodów (Patrick „Najnowszy, najgorętszy romantyczny starszy mężczyzna Dempseya), który zabiera go tymczasowo ze swoją młodą córką.
Prawdziwa narzeczona Dempseya nie jest zadowolona, że następnego ranka znalazła piękną Giselle w swoim mieszkaniu, a to staje się jednym z dramatycznych konfliktów w filmie. Nie wydaje mi się, żebym w ogóle zepsuła, że Giselle jest prawniczką. :-)
Nie zagłębiam się tak bardzo w fabułę, z drugiej strony mówię, że oddaje hołd wielu bajkom Disneya, a patrząc bystrym wzrokiem można zauważyć, że były one rozrzucone po całym filmie. Susan Sarandon była świetna jako macocha zła, opierając się na moim osobistym nastawieniu, pomyślałem, że jest idealnie obsadzona.
Wspaniałą rzeczą w filmie jest to, jak przejmuje dwuwymiarowy świat i przenosi postacie w rzeczywistość, dzięki czemu można zobaczyć, co się stanie. To było historyczne zobaczyć, jak by to wyglądało, gdyby prawdziwe ptaki, owady i inni przestępcy weszli do mieszkania, aby je posprzątać. Również bardzo zabawny jako książę James Marsden, którego szlachta próbowała śpiewać w Central Parku.
Jedyną rzeczą, która zsunęła mi pół gwiazdki w dół, była scena, w której przechodnie w parku zamienili się w zsynchronizowany kolor piosenki i tańca, który wyciągnął ryby z dźwięków wody z filmu. Poza tym była to świetna zabawa i myślę, że jeśli rozwiejesz wszelkie uprzedzenia dotyczące oglądania filmu Disneya o księżniczce i księżniczce, prawdopodobnie poczujesz, że ci się podobało. Jeśli jesteś rodzicem, możesz z radością pokazać to swoim dzieciom bez żadnych zastrzeżeń i wszyscy możecie to oglądać dla dobrej zabawy.
Zaczął się obawiać, że naprawdę podobał mi się ten film, ale niestety w końcu Seann William Scott (sztywniak z American Pie) udaje się na polowanie na szczęście w roli n'er, Travis pojawia się na ekranie, a jego udział w filmie film to osłabia.
Beck musi wykonać ostatnią pracę, aby rzucić biznes i zarobić wystarczającą ilość kapitału, aby założyć swoją restaurację: znaleźć Travisa na Amazon i przywieźć go z powrotem (do Travisa) jego ojcu, aby spełnić jakieś zobowiązanie typu zwrot.
Beck przybywa do Brazylii, gdzie poznaje Christophera Walkena, który gra Hatchera, rasę na twardo, która płaci niewolnikom miejscowym, którzy wydobywają za to złoto. Hatcher rządzi miastem i żąda wszystkiego, wszystkiego, co warto robić.
Jak zwykle Walken wyróżnia się jako dziwny / przerażający zły chłopiec. Tutaj bawi się czymś w rodzaju kliknięcia w twarz, a ja dobrze się bawiłem.
Travis twierdzi, że wie, gdzie znaleźć rzadką markę złota (El Gato), która jest warta miliony, ale Beck nie chce o tym słyszeć. Sprytna właścicielka lokalnego baru, Marianna (w tej roli Rosario Dawson), wykorzystuje umowę, pojawiają się komplikacje, Beck musi iść na kompromis i w końcu musi iść za idolem, a Hatcher jest na końcu ogona.
Jest to niezwykle przewidywalne, ale gdyby Peter Berg wyreżyserował to, by nakręcić ten wczesny film akcji w stylu Ahnulda, byłby to wielki popcornowy glamour. Johnson gra Becka tak fajnie, że sprawia, że postać wraca do innego filmu i gdzie ten film jest podczas walki i serii akcji. Niestety, Berg (lub przyszły power-to-be) postanowił zrobić z niej komedię akcji, a sceny, w których film próbuje być zabawny (poza sceną w dżungli pod koniec) padają zupełnie beznadziejnie. I nawet w tej scenie to „The Rock” woła imię, a nie Scott.
Nie byłoby trudno wyciąć rzeczy ha-ha bez wpływu na cały film i byłby to dla niego lepszy film. Wynajmij, omiń większość promenady w dżungli, tylko z pomocą Rocka i Scotta i naprawdę możesz się tym cieszyć.
Brak oryginalności i głębszego znaczenia ostrzu Nieśmiertelnego nadrabia to pod względem czystego wykonania. We współpracy z kamerzystą Miike 13 Assassins Nobuyasu Kitą i scenografem Toshiyuki Matsumiya (incydent w Sakurada Gate), Miike tworzy epos samurajski, który jest bogaty w malownicze obrazy i oszałamiające kompozycje. Reżyser demonstruje tu także mistrzostwo w kinie akcji, ożywiając Ostrze Wielu Mieczy Nieśmiertelnych za pomocą najwyższej choreografii bojowej i czystej, szalonej kamery, która uderza i dmucha w każdej chwili. Podczas gdy film wykorzystuje niesamowite zdolności lecznicze Manjiego do wstrzykiwania w ten proces czarnego humoru, wykracza to również poza nadmierną ilość rozlewu krwi, którą jego bohater jest w stanie znieść i wyczerpać. Niesamowite
Znaczna część opisu Nieśmiertelnego Ostrza pochodzi z pokazu filmu; sceny przedstawiające Manjita, którego szorstki i perkusyjny styl odzwierciedla jego osobowość, przeciwko wielu wrogom, stosującym różnorodne metody i techniki walki. Większość członków Ittō-ryū jest zabawnie zła, ale nie przesadzają z tymi, na co pozwala ich krótki wygląd. To samo można powiedzieć o postaci Shiry (Hayato Ichihara), członka innej grupy władającej mieczami (Mugai-ryū), która początkowo przedstawia się jako sojusznik Manjiego i Rin, ale ostatecznie nie może ukryć swojej prawdziwej Natura. Film odnosi większy sukces, gdy przedstawia dużą drużynę Kagehisy, która nigdy nie traci cichej groźby, nawet jeśli jest przedstawiana w coraz bardziej sympatycznym świetle podczas trwania filmu.
W ciągu ostatnich dwóch dekad Hollywood wykonało trzy różne powtórki na żywo klasycznej postaci Spider-Mana z Peterem Parkerem pod maską sieci. Jednak Sony Pictures Animation skupia się na innej stronie internetowej Spider-Mana: Into the Spider-Verse, przedstawiającej pierwszą wielkoekranową adaptację Briana Michaela Bendisa i Sary Pichelli Milesa Moralesa, szanując nie tylko Petera Parkera, ale także różne komiksowe wersje Spider-Mana jest. Na wpół czarny, na wpół Latynos Miles Morales zadebiutował w komiksach Marvela w 2011 roku, a fani od tego czasu mają nadzieję, że wejdą lub poprowadzą film o superbohaterach na żywo; zamiast tego po raz pierwszy chwyta duży ekran w przygodzie z paskiem internetowym Sony Animation. Spider-Man: Spider-Verse opowiada zabawną, krzepiącą i świeżą historię superbohatera,
Spider-Man: Spider-Verse przedstawia widzom Milesa Moralesa (Shameik Moore), syna nastolatka z Brooklynu - Jeffersona Davisa (Brian Tyree Henry) i Rio Moralesa (Luna Lauren Velez), który niedawno przerzucił się na wizje rywalizacji. Akademia. Jasne jest jednak, że Miles ma problemy nie tylko w Visions, ale także w swojej rodzinie, aby znaleźć swoje miejsce i wymknąć się ze szkoły, by spędzać czas ze swoim wujkiem Aaronem Davisem (Mahershala Ali). W jednej z pozaszkolnych firm Miles i Aaron zaznaczają tunel obok nowojorskiego metra, a Miles zostaje ugryziony przez radioaktywnego pająka. W formie prawdziwej opowieści o Spider-Manu, Miles zaczyna demonstrować moc webheada, co sprawia, że jego szkolne życie jest jeszcze trudniejsze i staje się niezręcznym wydarzeniem z nowym uczniem.
Komentarze
Prześlij komentarz